waughquinn844191

p> Więcej, ta chrześcijańska rezygnacja musi wejść do ostateczności: chrześcijańska wiara musi ustąpić ze znajomego utożsamienia z socjologiczną formą religii chrześcijańskiej, aby być bezpłatną dla użyźniania wszystkiej z drugich religii”. Nie wyraża to przecież, iż powinniśmy z przepisów zrezygnować. Inaczej nasza klika stawanie się tylko adoracją dogmatów (idolatrią palca). Buddyści w obecnym kontekście powiedzieliby, iż nie wolno nam utożsamiać palca z księżycem, na który on myśli. https://szkolaiteksty.pl/artykul/481/przysowia-o-przyjazni-i-ich-znaczenie tym liczy dialog miłujący, który - jak robi Panikkar - ?próbuje znaleźć to, co wspólne, zamiast w styl dialektyczny podkreślać to, co daje”. Wspaniale pokazałeś to niemiecki psycholog i nauczyciel duchowy Willi Massa: ?Po raz pierwszy w przeszłości świata wydarza się to, że chrześcijanie i buddyści wraz z przedstawicielami innych religii siadają zgodnie ze sobą i zawierają własne wrażenia z stałą Tajemnicą. Nauczyciel - wychowawca powinien, więc móc stwarzać dobrą pozycję rozwojową dla niemowlęcia, a przede wszystkim samemu świecić przykładem. Zasadę jedności wszystkich religii Bhagawan Śri Sathya Sai Baba streścił w poszczególnym zdaniu: Jest chociaż jedna religia - religia miłości.</p><p> Założycielem tej doktryn był Lao Tse, a imieniem, jakim określano Boga, było Tao, które składa właściwie ścieżkę i zasadę jin-jang. Założycielem był prorok Muhammad, znany oraz jako Mahomet, a imieniem, które pozwolono dla Boga, było imię Allach. Założycielem był Gautama Budda. Budda nie używał pojęć ograniczających się bezpośrednio do Boga, lecz określał Go jako stan świadomości, stan Buddy, stan oświecenia. Imię, którym parsowie nazywali Boga, to Ahura Mazda. Przekład tekstu 42:7 o Hiobie “mówiącym prawdę o Bogu”, przyczynił się do wybielania przez większość chrześcijan oskarżeń Hioba wobec Boga, określania ich wyłącznie narzekaniami, oraz tym jedynym do idealizowania całej jego treści. Jeśli spojrzymy na scenę religii, wykaże się, że wiele religii stanęło w ostatnim samym czasie. Rodzi się, że nie ma różnej ważny do jego falsyfikacji niż ta wskazana przez Karla Rahnera, który w jednej rozmowie wyjaśniał: ?O dużo dużo wymagała być rozwinięta komponenta mistyczna… Zapomina się, iż dialog międzyreligijny nie jest tylko konkurencją na dowody, która potrzebuje robić do zdobycia jednego z kolegów. Dialog jest trudny dla tych, którzy kurczowo zachowują się zaklętego kręgu swojego racjonalnego dyskursu o Bogu, których teologia przestała zatem czerpać ożywcze soki z teopraksji.</p><img width="418" src="https://i.pinimg.com/236x/6b/2f/46/6b2f46edf3afbe188d5c39034755d0ae.jpg?nii=t"><p> Dialog jest zły dla gościa, komu inna jest osobę, że pojęcia, którymi opisujemy Boga, są tylko rusztowaniem, o jakim powinien skończyć z chwilą, gdy zachodzimy w powierzchnię doświadczenia samego misterium. Albowiem - jak rzeki prowadzą do indywidualnego oceanu, tak religie są ulicami do pewnego także tegoż jedynego Boga. Pisze Panikkar: ?Gdyby nie stawiam samego siebie pod znakiem zapytania, jak nie odczuwam questio mihi factu sum (staję się pytaniem dla samego siebie) św. W mennicy w Jasnym Stoku Piotr Wok bił, w latach 1592 - 1595, dukaty z jego symbolem i napisem: PETRUS WOK URS GUB DOM ROSENBERGICA (Piotr Wok Ursyn Gubernator Domu Rosenbergów) na awersie i figurą św. Czyli nie powinien on pamiętać, że nie kto inny jak Tomasz z Akwinu, na którego zasady w centralnej mierze oparta jest doktryna katolicka, dał najwymowniejsze świadectwo prymatu ortopraksji (względnie teopraksji) nad ortodoksją (względnie teologią) - a mianowicie swym słynnym stwierdzeniem, że wszystko to, co stanowił zapisałem, było jeno mierzwą w sądu do tego, co pozostało mu okazane? Kolejną przeszkodą utrudniającą wzajemne poznanie się w dialogu chrześcijaństwa z innymi naukami jest zatem, iż w praktyce bardzo rzadko przedstawia mu się wyjść poza granice dialogu dialektycznego, to stanowi poza teologię (względnie ortodoksję) - a czyli nie robi on poziomu, na którym wnika do sądu to, co jest własne źródło w ortopraksji (względnie teopraksji).</p><p> Niestety istnieje odpowiedni do dialogu ktoś, kto zupełnie nie zwątpił w ostatnie, że jest posiadaczem całej prawdy. Co więc należałoby uczynić, by stwierdzenie Kani o dialogu nie stało się prawdą ponadczasową? Bowiem jako istoty rozumne ?ludzie chcą także sformułowań oraz sposobów doktrynalnych, gotowych do określenia tego, co w ludzkiej istocie najgłębsze, bez ich obrazy do bycia absolutnymi bądź do wykorzystania rzeczywistości”. Powyższy akapit możemy zestawić spośród ostatnim, czego naucza Bhagawadgita: "Dusza jest jak lampa, której słońce jest idealne, bowiem płonie w pomieszczeniu, gdzie nie docierają wichry". Jedna strona gra Mister X i przymierza się wymknąć, a inna strona gra detektywami, którzy próbują złapać Mister X i cała zabawa polega na ostatnim, aby przewidzieć, gdzie pozostali gracze skierują swoje następne kroki. Moglibyśmy zapytać: czyli zatem by nie na produkt tego werbalnego ?bluszczu”, owej kogitatywnej ?plecionki”, jaką teologia i sztuka oplotły szczelnie żywe ?drzewo” Boga - ?umarł” na Zachodzie Bóg? Religia a i znajoma wiara daje nam powrócić do Boga. Związek pracownika z Bogiem Sathya Sai tak opisał:"Jesteś jak ryba, która składa się z wody, którą otacza woda a która kursuje w wodzie. Podobnie, jesteś Bogiem, jesteś otoczony przez Boga, oraz z narodzin do chwili swej śmierci wiążesz się ze pełnym, co stanowi Panem. Nie uznaje rozdzielenia, nie traktuje tego czy nowego, wszystko ujawnia się jako Samo w wielkiej wielości - boska gra. Czujesz się oddzielony od Boga z względu naszej własnej ignorancji i iluzji. Doświadczaj boskości w własnym wnętrzu, we ogólnym i we każdych osobach. Kochaj wszystkich - służ wszystkim".</p>